Σιωπές – Χάικου α’
Πορφυρά στάχυα
σ’ άνεμο αμείληκτο
χαροπαλεύουν
Πήρε ο Βοριάς
της βροχής ονείρατα
απάνεμά μου
άριχτα κάλλη
του φεγγαριού νεύματα
μοσχοβολήσαν
Φωτιές που σβήσαν
στο χαροπάλεμά τους
αναγεννώνται
Και η σκοτεινιά
μάνας χαϊδέματα
υπενθυμίζει
Μαρία Κ. 24-5-2007 Αφιερωμένο εξαιρετικά!
Αν δεν κάνω λάθος αυτό είναι Χαϊκού σωστά; Και είναι υπέροχο!
Από Μενεξεδιά | Πέμπτη, 24 Μαΐου 2007 9:25 μμ
Σωστά Μενεξεδιά μου! Σ’ευχαριστώ πολύ!
Από Μαρία Κουτσάκη | Πέμπτη, 24 Μαΐου 2007 9:31 μμ
Και η σκοτεινιά
μάνας χαϊδέματα
υπενθυμίζει
πολύ όμορφο… Μάθαμε όλοι τα χαικού τώρα έτσι.. σματςςςςςςςςςςςςςςς
Από Rose yellow | Πέμπτη, 24 Μαΐου 2007 11:31 μμ
Έτσι Ροδούλα μου! Κι η κουτσή Μαρία (εγώ) αυτοπροσώπως!:) Βασικά έτσι μου βγήκε και δεν έγραψα πουθενά μέσα στο ποίημα, ότι πρόκειται για χάικου, για λόγους διακριτικότητας. Δεν ήθελα να το προβάλω ως χάικου, αλλά τι να σας κάνω που το έχετε – το έχουμε – μάθει πολύ καλά!
Σ’ ευχαριστώ πολύ τριανταφυλλένια μου! Φιλάκια!
Από Μαρία Κουτσάκη | Πέμπτη, 24 Μαΐου 2007 11:38 μμ
υπέροχο!!οσο υπέροχες η κυρια που το εγραψε και η κυρια γιά την οποια γράφτηκε…φιλάκια καλή μου
Από fotini spanoy | Πέμπτη, 24 Μαΐου 2007 11:48 μμ
Σ’ευχαριστώ και πάλι Φωτεινή μου! Τα φιλιά μου!
Από Μαρία Κουτσάκη | Πέμπτη, 24 Μαΐου 2007 11:53 μμ
«Φωτιές που σβήσαν στο χαροπάλεμά τους αναγεννώνται»
Ετούτο μου’μεινε γιατί στο τέλος η έκρηξή του είναι γεμάτη ελπίδα για ζωή!!!
Μπράβο για όλα Μαρία μου!!!! 🙂 Φιλί!!
Από ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ | Σάββατο, 26 Μαΐου 2007 5:28 μμ