Ποια θάλασσα

Ποια θάλασσα γλυκά σε κολυμπά;

ποιος ήλιος με αγάπη σε χαϊδεύει;

σε ποια αμμουδιά το σώμα σου κυλά;

και ποιο φεγγάρι τις βραδιές σε ταξιδεύει;

Μαρία Κ. κάπου στην Ιταλία 2000-2003

ΑΝΟΙΞΗ

Στον αστερισμό του Κριού,
μια κρύα άνοιξη σε καιρούς ζοφερούς,
παραμονεύει…
αγρίμι κυνηγημένο και κυνηγός!
Θύτης και θύμα
μιας ανάστασης, που σκοτώσαμε παρέα
και κατασπαράξαμε αντί οβελία!

Μαρία Κ. 21/3/2019 Για την παγκόσμια ημέρα ποίησης

Ματαίωση

Μικρές επαναστάσεις

Σκάβουν θεμέλια

Με σκουριασμένο κουτάλι του γλυκού!

Οριακά κινούμενη άμμος

Ξεγελιέται καταπίνοντας σαύρες

κι εγώ χειροκροτώ

κουνώντας λευκή πετσέτα.

Δε θα πέσει κάτω ακόμα,

Όσο αναπνέω ρυθμικά

Ψιθυρίζοντας τραγούδια της βροχής!

Μ.Κ. 31/1/2019

Χωρίς ανάσα

Κρατάω την ανάσα μου να μην πληγώσει τα σκοτάδια σου

Κρατάω τη σκέψη μου να μην πληγώσει τη σιωπή σου

Χωρίς μιλιά, χωρίς ανάσα σου φωνάζω σ’ αγαπώ!

Μαρία Κ. 29-9-2014

Η ζωή έξω απ’ τη γυάλα

χαράζει αποστάσεις και συνήθειες

Παίζει ζάρια με σκληρές αλήθειες

και ζεσταίνεται μ’ ερωτηματικά

Δεν ξέρει να κρατάει μυστικά

Τα χρόνια που ήταν αλυσοδεμένη!

Δεν έχει τίποτα να περιμένει

Κι ούτ’ έχει να μοιράσει μερτικά!

Η ζωή έξω απ’ τη γυάλα

Περιπαίζει τους καιρούς του ονείρου,

Δια πυρός περνώντας και σιδήρου,

Αδέσποτη, χωρίς αφεντικά

Με ποίηματα γελάει λυρικά

Μιας κάποιας νιότης, που ‘ρθε για να φύγει

Σε μιαν αρένα, που όρθιοι έχουν μείνει λίγοι

Και κοιτούν το παρελθόν ειρωνικά…

Μαρία Κ. Οκτώβριος 2015

ΔΕ ΘΕΛΩ (να μην ξεχνώ…)

(διαβάζεται με μιαν ανάσα)

Δεν περιμένω κανενός

τη στενοχώρια και το φως

να με φωτίσει στον καιρό

τον δροσερό σαν το νερό…

σαν το νερό σε μια πηγή

κάποιου βουνού που αιμορραγεί

συμπόνια στάχτη και δροσιά

πλάι σ’ ακίνητη πρασιά.

Δε θέλω αγέρα απ’ τις κορφές

ή θαλπωρή στις παρυφές

κάποιας ανάγκης που καλεί

στο τελευταίο το σκαλί…

του παραδείσου που ‘ταν χτες

κι είχε τις πόρτες ανοιχτές

για κάποιαν άλλη εποχή

που στη σκιά της με καλεί.

Δε θέλω γάργαρα νερά

υπόγεια είτε φανερά,

θέλω το φως που με χτυπά

να με ζεσταίνει να πονά…

να με πονά, να με χτυπά,

να μην ξεχνώ, μες στη χαρά,

πως ύπνος είναι η ζωή

και όνειρο η προσμονή!

Μαρία Κ. 17/08/2010

Σε περιμένω…

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Μαύρες χρονιές και σκοτεινές

αγάπες μου κατοπινές,

σε σκουριασμένες σκαλωσιές

χορταριασμένες φυλλωσιές.

Μέσα στα φύλλα ενός κισσού

είναι του άλλου μου μισού η οπτασία!

Σε μια σκιά στη φυλλωσιά

(που στραφταλίζει θαλασσιά)

απόμακρη κι αλλοτινή μου φαντασία!

Το χθες δεν ήτανε σοφό

κι είναι το σήμερα κρυφό κι αλλοπαρμένο…

Δε σε προσμένω να φανείς!

Να μπεις στα βάθη μιας ψυχής,

όσο δεν τα ‘φτασε κανείς, σε περιμένω!

Μαρία Κ. 7/7/2010

ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Από τη θάλασσα τη μαύρη της συνήθειας,

σε χαιρετώ κουνώντας σου μαντήλι,

που έχει πάρει χρώματα απ’ το δείλι

και τη χροιά της παιδικής μου της αλήθειας!

Σε νιώθω να μυρίζεις ασφοδίλι,

μη με λησμόνει και χλωρό λιβάδι.

Στα χέρια σου ξεδίψασα το χάδι

και γεύτηκα το χθες στα δυο σου χείλη!

Του πόθου μου θ’ ανάψω το καντήλι,

που τρεμοπαίζει στο στερνό του λάδι.

Φλόγα οδηγός στη σκοτεινιά του Άδη,

εκεί που μας μοιραίνει κάθε μίλι.

12-7-07 κ 10-1-09 Μαρία Κ.

Παιχνίδια της μοίρας

Ο μαστρο-θάνατος
συνταγές κάνει:
γυμνοί και μόνοι
στο ίδιο καζάνι!

Σ’αυτό το χάος
που μας σκεπάζει
την πόρτα η μοίρα
κρυφοκοιτάζει

να δει ποιος θα ‘ρθει,
ποιος θα γυρίσει,
σε ποιον τα δώρα της
θα τα χαρίσει!

Οι λέξεις λίγες
κι η μέρα τόση…
ποιος δε θα τρέξει
για να γλιτώσει;

Εσύ κι εγώ

στους τυχερούς

που αψηφούνε

τους καιρούς!

Μαρία Κ. 6-1-09

Κυνήγι Μαγισσών και Μεθύσι

Πυρά

σκοτάδι

λυγμού

απόηχος

στεναγμοί

ψυχής

άδολης

ωραία

καίγεται το αύριο

Άβουλοι

θύτες

φωνάζουν

πυρ

μανία

λαγνεία

σάρκα

αθώων

μυρίζει

σάπιο χειροκρότημα

Μάγισσες

λευκές

μαύρων

καιρών

στάχτη

αναμμένη

σβήνετε

πάνω στο κορμί μου

21-08-2008 Μαρία Κ.

Μεθύσι

Νυσταγμένα κλάματα
αλλοτινά δαιμόνια,
ανήσυχης ψυχής
λαθρεπιβάτες
στο τρένο της σιωπής,
που μας δαυλίζει
κάθε νύχτα
ατέλειωτα μιλώντας
για μιαν άνοιξη
ταμμένη από το Χρόνο,
πάνω στο μεθύσι του.

Μαρία Κ.

26-07-2008