Ο Κρητικός

Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Στην Κρήτη…………………………..
μακριά ‘πο κείθ’ εγιόμισα τες χούφτες μου και βγήκα
κι εφώναζα:ω θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα!
Κι άπλωνα κλαίοντας κατ’αυτήν τα χέρια με καμάρι
καλή ‘ν’ η μαύρη πέτρα της και το ξερό χορτάρι.
Λαλούμενο,πουλί,φωνή, δεν είναι να ταιριάζη,
ίσως δε σώζεται στη γη ήχος που να του μοιάζη
δεν είναι λόγια’ήχος λεπτός……………..
δεν ήθελε το ξαναπεί ο αντίλαλος κοντά του
αν ειν’δεν ήξερα κοντά αν έρχωνται από πέρα
σαν του Μαϊού τες ευωδιές γιομίζαν τον αέρα,
γλυκύτατοι,ανεκδιήγητοι…………………
Μόλις ειν’έτσι δυνατός ο Έρωτας κι ο Χάρος.
Μ’άδραχνε όλη την ψυχή,και να μπει δεν ημπόρει
ο ουρανός,κι η θάλασσα,κι η ακρογιαλιά,κι η κόρη
με άδραχνε και μ’έκανε συχνά ν’αναζητήσω
τη σάρκα μου να χωρισθώ για να τον ακλουθήσω.
Έπαψε τέλος κι άδειασε η φύση κι η ψυχή μου,
που εστέναξε,κι εγιόμισεν ευθύς οχ την καλή μου
και τέλος φθάνω στο γιαλό την αρραβωνιασμένη,
την απιθώνω με χαρά,κι ήτανε πεθαμένη.

Διονύσιος Σολωμός