Λευκό περιστέρι,
πίσω απ’τα σύννεφα η ψυχή μου,
ταξιδεύει στα μονοπάτια
της ύπαρξής σου…..
Αγκαλιάζει το άπειρο
κι η σιγαλιά της νύχτας
γεμίζει ανύπαρκτες ελπίδες
τον χαμένο μου κόσμο…..
Πόσο γελάστηκα,
όταν στην φωτιά της καρδιάς σου
ακούμπησα την ψυχή μου
στην ξέφρενη πορεία της αγάπης…..
Ένας Λυγμός έμεινε
κι ένα ταξίδι….
Κι’η παγωνιά αγγίζει
την ερειπωμένη μου ύπαρξη….
Φθινόπωρο στην ψυχή μου…
και τα φύλλα της,
ωχρά, σκορπισμένα στο χώμα,
στους αμπελώνες των λυγμών,
ξαφνιασμένα κυλούν….
Νίκος Π.© 23-10-06
Night Flights 4 