Διάφαν’ υφάδια της καρδιάς σου κεντημένα
με διαμαντόπετρες και ινδικό μετάξι
πιότερο κι απ’ τ’ άστρα στολισμένα
καλούν μαζί σου την ψυχή μου να πετάξει.
Μεταξωτό μου υφασματάκι μην τρομάζεις
όταν γυρνώ μπαρουτοκαπνισμένη
κι αν ουράνιους θησαυρούς δειλά μου τάζεις
εγώ στη μάχη της ζωής είμαι δοσμένη.
Ανέμου γάστρες ξεφυσούν φλογερά πάθη
που ειρωνεύονται της λησμονιάς την πλάνη
μα κι αν με τρύπησε του χωρισμού τ’ αγκάθι,
εσύ ‘σαι μέσα στην ψυχή μου και μου φτάνει.
Τα δάκρυά σου μην πετάς για κάποιο ψέμα,
αλαργινών σου στεναγμών πλέξε στεφάνι
μη σπαταλάς της θύμησης τ’ αθώο αίμα
και στης ελπίδας το βωμό κάψε λιβάνι.
Μαρία Κ. 16-07-2007
Αφιερωμένο στην ομώνυμη κοινότητα ενός προσφιλούς ξωτικού!
Night Flights 4 