(διαβάζεται με μιαν ανάσα)
Δεν περιμένω κανενός
τη στενοχώρια και το φως
να με φωτίσει στον καιρό
τον δροσερό σαν το νερό…
σαν το νερό σε μια πηγή
κάποιου βουνού που αιμορραγεί
συμπόνια στάχτη και δροσιά
πλάι σ’ ακίνητη πρασιά.
Δε θέλω αγέρα απ’ τις κορφές
ή θαλπωρή στις παρυφές
κάποιας ανάγκης που καλεί
στο τελευταίο το σκαλί…
του παραδείσου που ‘ταν χτες
κι είχε τις πόρτες ανοιχτές
για κάποιαν άλλη εποχή
που στη σκιά της με καλεί.
Δε θέλω γάργαρα νερά
υπόγεια είτε φανερά,
θέλω το φως που με χτυπά
να με ζεσταίνει να πονά…
να με πονά, να με χτυπά,
να μην ξεχνώ, μες στη χαρά,
πως ύπνος είναι η ζωή
και όνειρο η προσμονή!
Μαρία Κ. 17/08/2010
Night Flights 4 