Αιθέρια Φλόγα

 

Ατέλειωτες ώρες μεθώ

απ΄ την ανάσα σου

όταν αμίλητος σ΄ ακούω

να μου μιλάς

σαν να ποτίζεις με στοργή

σεπτής βροχής

μοναχικά αγριολούλουδα…

Είναι ο ήχος σου γλυκός

που μου χαϊδεύει τις αισθήσεις

που παίρνει μύρια σχήματα

που μεταπλάθεται στον άνεμο

που φλόγα αιθέρια γίνεται

κι έτσι σε νιώθω τώρα

μέσα μου, για τα καλά

να με πυρώνεις…

 

 

 

 

Γλυκό αεράκι
μου πύρωσε τα σπλάχνα
σαν πρόβαλε η σεπτή μορφή σου
μακριά απ’ το παραπέτασμα.
Κρυφές ανάσες
λούστηκαν στο φως
που στεφανώνει
την ανάμνησή σου.
Κι ο ήλιος ζήλεψε
και πήγε να κρυφτεί,
σαν παιδί
το τσέρκι του κυλώντας.
Κι εσύ… Ω εσύ!
Τυλιγμένος πρώιμες αγάπες
καλείς τα αηδόνια,
ανοίγεις τα φτερά σου
και πετάς στα λιβάδια
της πιο αγνής μου φαντασίωσης!

_ Τάκης Τ. _ Μαρία Κ. _